Oczy skierowane w niebo, ręce wzniesione ku górze, uśmiech od ucha do ucha i serce walące jak młot pneumatyczny, bo... Skrzydełka i ogonek właśnie suną nade mną, a motyle w brzuchu prawie unoszą mnie do nieba... Czyli witam w moim świecie. 

Mogę latać przez pół życia, ale przelatujący nad moją głową samolot nigdy nie stanie mi się obojętny, dźwięk jego silników nadal będzie dla mnie muzyką, a jego widok na niebie nigdy nie przestanie zachwycać i zawsze będę próbowała zatrzymać go na dłużej, robiąc milion zdjęć i nagrywając filmiki startów i lądowań, nie mogąc wyjść z zachwytu. 

Choćby nie wiem co się działo, krowy latały a konie śpiewały, moje serce pozostaje i prawdopodobnie już na zawsze pozostanie oddane tym majestatycznym żelaznym ptakom, które z lekkością wznoszą się w niebo, każdego dnia łącząc ze sobą wszystkie krańce świata i sprawiają, że granice nie istnieją. 

Dziwne spojrzenia, zwątpienie, brak wiary... Spokojnie, droga wolna, możesz uważać mnie za dziwną, nie z tego świata, czy whatever you want. Ten materiał przerobiłam już wiele razy, usłyszałam wiele komentarzy i no cóż... Nie zabronię, a nadal będę robić swoje i jeszcze bardziej uwielbiać to, czego większość prawdopodobnie nigdy nie zrozumie. Bo dlaczego miałabym być taka jak inni, skoro mogę być inna? Jedni lubią kotki, drudzy pieski, a moim ulubionym pupilem jest samolot. 😁

DRAMA TU, DRAMA TAM... 

Kłócą się, przegadują, skaczą do gardeł, wydrapują oczy... Ten obrazek zna chyba każdy, no może oprócz nienarodzonego dziecka, chociaż i co do tego nie byłabym stuprocentowo pewna.

  

Stara nie jestem, a pamiętam jeszcze te czasy, kiedy drama kojarzyła się z dziećmi w wieku gimnazjalnym, chcącymi udowodnić swoje racje na anonimowych portalach internetowych. A teraz? Oooo... Pozmieniało się! I to tak, że aż ja czuję się jak stara babcia! 

Obecnie, drama przeszła na wyższy poziom. Teraz to już wyższa szkoła jazdy, bo przecież największymi specjalistami dramaturgii stali się dorośli, a im starsi, tym głośniej krzyczą, bo przecież tacy doświadczeni, kto im podskoczy, no kto! Wystarczy jedno słowo, jedno zdanie, jeden pstryczek chwiejący czyimś ego i... Już się zaczyna. A żeby nie było zbyt jałowo, to trzeba jeszcze dorzucić kilka uszczypliwych słówek, a może ta druga osoba, bądź co jeszcze lepiej - grupa osób, jeszcze bardziej się rozzłości i witamy w piekle, z triumfalnym uśmieszkiem na twarzy stukając w klawiaturę. Uuuh już można brać popcorn w dłoń i zagryzać papryczką chilli. Więc, oficjalnie - Chwała niech będzie ekranowi, najlepszej i najwytrzymalszej tarczy ochronnej strzegącej nosa, bez której wielu zadrapołoby sobie paluszki do bielutkiej kości. 

A drama live? To dopiero jest hit! Opcja hard-core. Odważą się tylko ci najpewniejsi siebie, u których instynkt samozachowawczy najprawdopodobniej zaginął w akcji... A jak już spektakl się rozpocznie i jedna do drugiej doskoczy z pazurami i wielką chęcią zrobienia sobie z niej szczotki do podłogi, płonącą w oczach, jak cyklon wciągając w akcję każdego, kto się nawinie... Stary dobry popcorn i Cola to zdecydowanie za mało. Tu, żeby nie paść na zawał spowodowany zbyt intensywnym, marnie skrywanym śmiechem, albo nie uciec gdzie pieprz rośnie - potrzeba czegoś o wiele mocniejszego. 

Jako osoba z pokolenia wczesno nastoletnich przedstawień, które dzisiaj są już epoką kamienia łupanego, muszę przyznać, że kabaret potraficie stworzyć nawet niezły i rozumiem, że macie zamiłowanie do sztuki, ale... Oh, do Szekspira wam daleko i wasze dramy wcale nie są czymś, czym możecie się poszczycić.